2534 ขนใต้ปีกเริ่มขึ้น ก็อยากจะบินเอง
ในย่านถนนข้าวสารมีร้านรับล้างฟิล์มสไลด์ที่เป็นแหล่งรวมของช่างภาพข่าวแทบทุกสำนัก ไม่ว่าไทยหรือชาวต่างชาติมารวมตัวกันทุกเย็นเพื่อเอางานมาล้างก่อนส่งโรงพิมพ์ ชื่อว่าร้าน INTER SLIDE ที่นี้เราได้พบกับหนึ่งของหุ้นส่วนของร้านที่มีดีกรีเป็นนักเรียนเก่าอังกฤษ ชื่อว่าพี่แดงหรือ พรชัย ขาวปทุมทิพย์ พี่แดงชอบสะสมกล้องเก่า และของโบราณและที่นอกเหนือจากนั้นยังเป็นเจ้าของที่ดินให้เช่าหลายร้อยไร่ในย่านปทุมธานี ที่นี่เราได้คุยกันถูกคอและสนุกสนานในตอนนั้น มด มนตรี ก็เริ่มเบื่อกับการทำงานในมูลนิธิเด็กแล้ว เมื่อเจอคำชวนของเม่น มนัสชัย ที่ต้องการหาคนมาช่วยขายกล้องมือสองที่หน้าร้าน PHOTO LAB จึงเอ่ยปากชวน มด ให้มาช่วยกันทำ ไม่มีเงินเดือน มีแต่ค่ารถให้เดือนละ 4,500 บาท มด ตอบโดยไม่ต้องคิด เออ ! เอาดิเม่น ค่ารถ 4,500 ไม่เป็นไร แต่ข้าวเช้าต้องเลี้ยงด้วยนะ งั้นสิ้นเดือนนี้ลาออกเดือนหน้าเริ่มงานเลยแล้วกัน เพราะว่าตัวของมด เขาเองก็อยากจะเรียนรู้ภาษาอังกฤษที่อ่อนด้อยจากลูกค้าหน้าร้านด้วย และที่ยิ่งกว่านั้นได้ทำงานในสิ่งที่ตัวเองชอบและถนัด
จุดกำเนิดของร้านขายกล้องที่ขึ้นห้าง
จุดกำเนิดของร้านขายกล้องที่ขึ้นห้าง ในสมัยก่อน หากใครจะทำร้านขายกล้อง มักจะมองทำเลทองในย่านเยาวราช พลับพลาชัย สะพานเหล็ก หรือที่ หลังกระทรวงกลาโหม คงไม่มีใครนึกถึงหรอกว่าจะมีเรา ที่กล้าหาญชาญชัยเราคือร้านขายกล้องร้านแรกที่กล้าหาญเอาร้านมาขึ้นห้างที่หลายคนไม่กล้าทำ ก็เพราะว่า ค่าเช่า ค่าเซ้งร้านในห้างนั้น จัดว่าแพงมากจนไม่อาจเอื้อมหรือนึกคิดนึกฝันได้ ต่อมากลางปีนั้นเอง พี่แดงมาบอกกับพวกเราว่าได้ห้องที่มาบุญครองมาห้องนึงในชั้นล่าง พี่ว่าจะทำแลบสีล้างอัดรูปและขายกล้องไปด้วย มาอยู่ด้วยกันไหม ผมทำแล็บสีพวกคุณขายกล้องมือสอง ทำในที่คุณถนัดแต่มีอยู่นิดนึง ที่หน้าร้านแฟนผมขอขายเสื้อผ้า
แอร์ไม่เย็น เหม็นซากหนู หนวกหูเจ้าของร้าน
นึกภาพถึง หากใครเคยเข้าร้านโฟโต้ไฟล์ที่ชั้นล่างเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน คงจะนึกภาพออกว่าหน้าร้านมีราวแขวนโชว์ชุดราตรีหรือ ชุดทำงานอันแสนหรู ถัดจากนั้นเข้ามาหน่อยเป็นตู้โชว์กล้องและเลนส์ทั้งเก่าและใหม่ เลยไปอีกนิดเป็นแล็บล้างอัดขยายภาพสี มีเคาท์เตอร์ขายฟิล์มอยู่ด้านหน้า แอร์ก็ไม่ค่อยเย็นเพราะว่าไอร้อนจากเครื่องปริ้นท์รูป หนำซ้ำยังมีกลิ่นโชยๆของซากหนูตาย ทางเดินก็แคบ โต๊ะที่นั่งทำงานก็ไม่มี จะซื้อจะขายก็อาศัยเคาท์เตอร์หน้าตู้นั่นแหละ แต่ที่สำคัญเสียงที่ได้ยินโหวกเวกกันทั้งวันก็คือเสียงที่ทะเลาะกันล้งเล้งของเจ้าของร้านเสียอีกแต่เราก็อยู่มาได้หลายสิบปีนะเออ
โรคไข้บ่ายสามโมง
ด้วยการที่เป็นพ่อค้าหน้าใหม่วัยละอ่อน อีกทั้งเงินทุนรอนก็น้อยนิด ฐานะทางบ้านของแต่ละคนไม่ต้องพูดถึง ไม่ได้มีเหลือมากมายกันซักคน การที่จะขอเปิดบัญชีเครดิตสินค้ากับตัวเอเย่นส์นั้น บอกได้คำเดียวว่ายาก ไปขอเปิดหน้าบัญชีเครดิตสินค้าก็ไม่มีที่ไหนยอมเปิดด้วยหนำซ้ำยังแอบเยาะเย้ยกันถากถางกันเป็นที่บั่นทอนกำลังใจเสียอีกด้วยว่า ไอ้เด็กพวกนี้อีกไม่นานก็คงจบ พวกมันคงไปได้ไม่ไกลหรอก ทีนี้เมื่อซื้อเครดิตไม่ได้ก็ต้องจ่ายโดยเช็คชำระสินค้า ทันทีในวันรุ่งขึ้น เราสั่งของมาจ่ายเช็คไปโดยมีความหวังว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้ไอ้ของที่สั่งมานั้นมันคงขายได้โดยลืมนึกไปว่าถ้าขายไม่ได้แล้วจะยังไง จะมีเงินจ่ายเขาไหม พอวันรุ่งขึ้นบ่ายๆเวลาใกล้ธนาคารปิด ซึ่งในแต่ก่อน ธนาคารจะทำการคือ 8.30 น.-15.30 น. เอาละทีนี้ไอ้เช็คที่จ่ายไปเมื่อวานมันจะเด้งไหมหนอ เงินในบัญชีจะมันพอไหมหนอ ยิ่งใกล้เวลาบ่ายสามโมง แต่ละคนเหงื่อแตกคงไม่ใช่เพราะไอร้อนจากเครื่องปริ้นท์รูปหรือแอร์ไม่เย็นหรอก ไอ้ที่เหงื่อแตกกันก็คงเป็นเพราะคุณลูกค้าที่รักมัก ชอบยืนชื่นชมสินค้าอยู่นั่นแหละต่อราคาอยู่นั่นแหละ ไม่รู้หรือไงว่าแบงค์จะปิดแล้ว โรคไข้บ่ายสามมันก่อตัวขึ้นแล้ว ไข้บ่ายสามที่ Startup SME ควรต้องรู้และควรศึกษา
ติดตาม EP ต่อไปได้ที่ : Fotofile หรือ Fanpage Fotofile
Source : Moddmbk
