2549 เราและนายคือสินทรัพย์

ขยายสาขา ออกล่าเมืองขึ้น

สี่ปีหลังจากเปิดร้านที่สามนาม “โฟโต้ไทยแลนด์”แล้วสิ่งหนึ่งที่ตามมาก็คือลูกน้องมากขึ้น พนักงานมากขึ้น และเก่งๆกันทุกคนทุกคนอยากโต อยากแสดงฝีมือ อยากหาสนามใหม่ๆเล่น ในเมื่อเงินทุนเราก็พร้อมจะรออะไร? ออกไปล่าเมืองขึ้นกันเถอะ พื้นที่ๆอยากได้ในตอนนั้นก็คือเซ็นทรัลลาดพร้าวเป็นห้างที่คราคร่ำไปด้วยนักช็อปมากมายไม่แพ้มาบุญครองเลยทีเดียว มีสายข่าวบอกมาว่ามีห้องต้องการเซ้งที่ชั้นล่างเซ็นทรัลลาดพร้าว ไม่รอช้าไปในทันที สิ่งที่เห็นก็คือแม่เจ้ามันอยู่ข้างร้าน”เพื่อนกล้อง”ที่เมื่อก่อนเคยเป็นเพื่อนเราเป็นเพื่อนกันพี่ว่าไม่เอาดีกว่าคนอาชีพเดียวกัน ลูกน้องคนนึงท้วงมาว่าก็เขาไม่ได้ดีกับพี่ มาดูดวิชาจากเรา มาดึงลูกค้าจากเรา ถ้าพี่ไม่เอาร้านนี้ผมก็คงไม่มีสนามดีๆจะเล่นแล้วนะพี่

แบ่งๆกันไปปันหุ้นให้ลูกน้อง

 

และร้านที่สาขาลาดพร้าวก็สุดทานทนเสียงของลูกน้องคนนั้น แถมยังมาบอกกับเราว่าพี่ครับ!ผมอยากเป็นแบบพี่ อยากเป็นเถ้าแก่แบบพี่ พี่ไม่รู้เหรอว่าน้องๆของพี่หลายคนของเราเขาอยากเป็นเจ้าของกิจการ ไอ้การทำงานแบบเป็นลูกจ้างกับเป็นเจ้าของกิจการแววตามันต่างกันนะพี่ พี่เปิดตรงนี้พี่ไม่ต้องเหนื่อย ผมทำเอง ผมแคะกระปุกเอาเงินเก็บมาหุ้นด้วยไม่ต้องกลัวร้านข้างๆ ผมได้วิชาจากพวกพี่มาเยอะ เอาแล้วกู ทำไมไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยวะ ทุกคนอยากเป็นเจ้าของทำไมถึงไม่สร้างฝันให้เขา เปิดทางให้เขา ให้เขามีส่วนร่วมสร้างความเติบโตในงานที่เขารัก เอ้างั๊นประกาศไปเลยว่าใครอยู่กับเราเกินเจ็ดปีให้มีส่วนร่วมเป็นเจ้าของ เอาเงินมาลงทุนลงหุ้นเปิดบริษัทใหม่

เราและนายคือสินทรัพย์

หลังจากนั้นเพียงสัปดาห์เดียวไม่เกินก็เรียกประชุมลูกน้องทันที ใครมีสิทธิ์บ้าง ใครพร้อมบ้าง ใครมีเงินบ้าง ใครมีความคิดที่จะออกไปลงทุนทำงานอย่างอื่นบ้าง มีหลายคนหลายเหตุผล เช่นว่า เมื่อหนูมีเงินเก็บสักก้อน หนูจะไปลงทุนทำร้านซักรีด หนูจะทำร้านกิ๊ฟช็อป ผมจะไปเปิดร้านเล็กๆที่บ้านเกิด ผมเก่งทำอาหารจะไปเปิดร้านลาบที่อำนาจเจริญ โอ๊ย !มีหลายเหตุผล เลยสรุปบทกลับไปว่า แล้วพวกมึงทำไมไม่ทำในสิ่งที่มึงเก่ง ไปทำอย่างโน๊น ไปทำอย่างนี้ บาดเจ็บขึ้นมาคงไม่พ้นให้พวกพี่ช่วยรักษาแผล ทำไมไม่ทำในสิ่งที่รู้ที่เก่งกันวะ เราเก่งเรื่องกล้อง มาช่วยกันสร้าง มาด้วยกันไปด้วยกันโตด้วยกัน พวกพี่ไม่ได้มองพวกเอ็งเป็นลูกจ้าง ไม่ได้เป็นลูกน้อง สินทรัพย์ของเราคือพวกเอ็งนั่นแหละที่มีค่าสำหรับพี่ กลับไปคิดดูให้ดี พี่รอคำตอบ

ไปด้วยกัน โตด้วยกัน

น้อยคนนักที่จะรู้ว่านอกจากพี่เม่น พี่หนุ่ม พี่มด สามคนแล้วในบริษัทใหม่ที่ตั้งขึ้นมาเพื่อขยายกิจการ ขยายสนามเล่นนั้นมีน้องๆหลายคนเป็นผู้ถือหุ้นอยู่ด้วย แม้จะเป็นส่วนเล็กๆมันเป็นส่วนช่วยสร้างแรงผลักดันให้เรามาได้ไกลขนาดนี้ ปีแล้วปีเล่าที่เราขยายสาขาเพิ่มขึ้นทุกปี บางปีถึงสองสาขา ก็เป็นเพราะว่าน้องทุกคนทำงานกันเหมือนเจ้าของ ไม่ใช่ลูกจ้าง ลูกค้าหลายคน บางคนถึงกับเอ่ยปากชมมากกว่าเสียงด่าว่า พวกเขาทำงานแบบนี้ลูกพี่รวยตาย มันเป็นเรื่องที่ลูกค้าที่เคารพไม่อาจรู้ ไอ้ลูกน้องเหล่านั้นมันนะเป็นเจ้าของตัวจริง ส่วนพวกผมเป็นแค่ผู้ถือหุ้นตัวเล็กๆเท่านั้นแหละ

เกรียน คือที่มาของ “น้ำแดงผสมยากล่อมประสาท”จาก FOTO FILE

เกรียน คือที่มาของ “น้ำแดงผสมยากล่อมประสาท”จาก FOTO FILE

เครื่องดื่มหนึ่งในสองชนิดที่เสิร์ฟฟรีๆในร้านขายกล้องเล็กๆที่ชั้นล่างในห้างมาบุญครองเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนนั้นคือ”น้ำแดง”

น้ำแดงที่ว่านั้นคืออะไร

คือน้ำหวานสีแดงยี่ห้อ เฮลซ์บลูบอย เอามาเจอจางผสมน้ำตามสูตรใส่ในน้ำแข็งเสิร์ฟในแก้วเล็กในจำนวนพอประมาณแต่เติมได้ไม่อั้น อ้าวใครพอจำได้ว่าเคยกินน้ำแดงยกมือขึ้น

แล้วมันเกี่ยวยังไงกับเกรียน

ด้วยการที่ว่าครั้งหนึ่งนานมาแล้วเกือบถึงยุคหิน มีตัวแทนสินค้ากล้องยี่ห้อนึงซึ่งเป็นเจ้าใหญ่เจ้าดังได้เปิดตัวสินค้ากล้องถ่ายรูปรุ่นนึง กล้องถ่ายรูปรุ่นนี้นับได้ว่าเป็นกล้องครูของช่างภาพหลายๆคนในปัจจุบันนี้รวมถึงผมด้วยคนนึงละ ด้วยการที่ว่ามีสายการผลิตอันยาวนานมากกว่า 20 ปี เพราะทน ถึก การใช้งานไม่ซับซ้อน ในปี 2525 ในขณะที่ผมเองยังเป็นเกรียนเรียน มศ.5บ้านนอก แถวพระประแดง ก็มีความพิศมัยอยากที่จะเห็นตัวเป็นกับเขาบ้าง ยิ่งมีมาโชว์ด้วยแล้ว จะรออัลไร(ขอโทษเพื่อความสนุกในการอ่านจึงต้องใช้ภาษาเกรียน) ในวันงานเลิกเรียนก็มาเราก็มาทั้งชุดนักเรียนขาสั้น ผมบนหัวก็เกรียน มายืนเข้าแถวเข้าคิวรออยากจับต้อง อยากสัมผัส ทีนี้พอมาถึงคิวของเด็กน้อยที่มีความทะยานหยากที่จะจับกล้องลองสัมผัสพลันก็ได้ยินเสียงมาจากด้านข้างว่า เฮ๊ยน้อง ถ้าไม่มีความรู้เรื่องกล้องอย่าจับกล้องดีกว่า ไม่จับก็ไม่จับ ความฝันที่จะได้จับของลองกล้องทลายลงทันทีเกรียนน้อยได้แค่เม้มปากและน้ำตาซึม ได้แต่บอกตัวเองว่า สักวันนึงถ้าเรามีร้านขายกล้องเล็กๆสักร้านนึงเราจะขอเป็นแรงส่งแรงผลักดันสร้างฝันจุดประกายให้น้องเกรียนเหล่านี้ได้บ้าง และเราก็ได้ทำแบบนั้นจริง

น้องๆจะดูจะเล่นกล้องหรือเลนส์ตัวไหนบอกพี่เลย

นี่คือเสียงและบรรยากาศที่หลายคนในยุคต้นๆของโฟโต้ไฟล์เคยได้ยิน ด้วยทำเลที่ตั้งของมาบุญครองรายรอบไปด้วยหลายโรงเรียนมัธยม อาทิเช่นเตรียมอุดม สาธิตจุฬาฯ สาธิตปทุมวัน ในตอนเย็นที่ร้านหลังเลิกเรียนจึงเป็นแหล่งรวมของเกรียนสายกล้องเดินกันฝักไฝ่ แค่ได้เดินมาดูกล้อง มาอ่านป้ายส้มบรรยายสรรพคุณก็มีรอยยิ้มกลับไปแทบทุกราย เพราะเรามีความคิดที่ว่าน้องๆเหล่านี้แหละในวันข้างหน้าเมื่อเขามีงานมีการทำ หาเงินได้ ใช้เงินเป็น เขาจะกลับมาเป็นลูกค้าที่แข็งแรงของเรา

แล้วเมื่อไรจะได้กินน้ำแดง

การที่หลังเลิกเรียนแล้วเดินมาดูกล้องของน้องเหล่านี้ สิ่งนึงที่เป็นอัตลักษณ์ของเด็กเหล่านี้คือ ตัวมีกลิ่นเหงื่อ เสื้อยับๆ และคอแห้งกระหายน้ำจากการที่เดินมาหรือบางคนก็เล่นบอลเล่นบาสกับเพื่อนมาบ้างแล้ว ทีนี้พอมาเข้าร้านกล้องเล็กๆรวมกันหลายๆคนจากหลายโรงเรียนมันก็เป็นเหมือนสังคมเล็กๆในร้านกล้องไปโดยปริยาย ในยุคนั้นการที่จะหาเครื่องดื่มในมาบุญครองสักแก้วดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากสำหรับน้องๆเหล่านี้เพราะอัตราค่าตัวของเครื่องดื่มดับกระหายนับว่าสูงและยิ่งเก็บเงินหยอดกระปุกซื้อกล้องสักตัวในฝันนั้นแสนยาก ด้วยความที่ว่าเครื่องดื่มชนิดเดียวที่เรามีเสิร์ฟในตอนนั้นมีเพียงแค่กาแฟหอมๆจากเครื่องชงกาแฟที่ทันสมัยในยุคนั้น เราเลยเอ่ยปากชวนน้องๆว่า เฮ๊ยน้องกินกาแฟหรือเปล่า?คำตอบที่สวนลอยลมกลับมาคือ ไม่ละครับผมไม่กินกาแฟ พี่มีน้ำแดงไหมครับ?เออเฮ๊ยเด็กน้อยไม่กินกาแฟ มันจะกินน้ำแดจะมีใครรู้บ้างว่า”น้ำแดง” ไอ้ที่น้องร้องขอในวันนั้น มันผสมยากล่อมประสาทเข้าไปด้วย แต่เป็นยากล่อมประสาทที่ออกฤทธิ์ช้าแต่ออกฤทธิ์ได้ยาวนาน ขอบคุณครับเกรียน