เครื่องดื่มหนึ่งในสองชนิดที่เสิร์ฟฟรีๆในร้านขายกล้องเล็กๆที่ชั้นล่างในห้างมาบุญครองเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนนั้นคือ ” น้ำแดง “
น้ำแดงที่ว่านั้นคืออะไร
คือน้ำหวานสีแดงยี่ห้อ เฮลซ์บลูบอย เอามาเจอจางผสมน้ำตามสูตรใส่ในน้ำแข็งเสิร์ฟในแก้วเล็กในจำนวนพอประมาณแต่เติมได้ไม่อั้น อ้าวใครพอจำได้ว่าเคยกินน้ำแดงยกมือขึ้น
แล้วมันเกี่ยวยังไงกับเกรียน
ด้วยการที่ว่าครั้งหนึ่งนานมาแล้วเกือบถึงยุคหิน มีตัวแทนสินค้ากล้องยี่ห้อนึงซึ่งเป็นเจ้าใหญ่เจ้าดังได้เปิดตัวสินค้ากล้องถ่ายรูปรุ่นนึง กล้องถ่ายรูปรุ่นนี้นับได้ว่าเป็นกล้องครูของช่างภาพหลายๆคนในปัจจุบันนี้รวมถึงผมด้วยคนนึงละ ด้วยการที่ว่ามีสายการผลิตอันยาวนานมากกว่า 20 ปี เพราะทน ถึก การใช้งานไม่ซับซ้อน ในปี 2525 ในขณะที่ผมเองยังเป็นเกรียนเรียน มศ.5 บ้านนอก แถวพระประแดง ก็มีความพิศมัยอยากที่จะเห็นตัวเป็นกับเขาบ้าง ยิ่งมีมาโชว์ด้วยแล้ว จะรออัลไร (ขอโทษเพื่อความสนุกในการอ่านจึงต้องใช้ภาษาเกรียน)
ในวันงานเลิกเรียนก็มาเราก็มาทั้งชุดนักเรียนขาสั้น ผมบนหัวก็เกรียน มายืนเข้าแถวเข้าคิวรออยากจับต้อง อยากสัมผัส ทีนี้พอมาถึงคิวของเด็กน้อยที่มีความทะยานหยากที่จะจับกล้องลองสัมผัสพลันก็ได้ยินเสียงมาจากด้านข้างว่า เฮ๊ยน้อง ถ้าไม่มีความรู้เรื่องกล้องอย่าจับกล้องดีกว่า
ไม่จับก็ไม่จับ ความฝันที่จะได้จับของลองกล้องทลายลงทันทีเกรียนน้อยได้แค่เม้มปากและน้ำตาซึม ได้แต่บอกตัวเองว่า สักวันนึงถ้าเรามีร้านขายกล้องเล็กๆสักร้านนึงเราจะขอเป็นแรงส่งแรงผลักดันสร้างฝันจุดประกายให้น้องเกรียนเหล่านี้ได้บ้าง และเราก็ได้ทำแบบนั้นจริง
น้องๆจะดูจะเล่นกล้องหรือเลนส์ตัวไหนบอกพี่เลย
นี่คือเสียงและบรรยากาศที่หลายคนในยุคต้นๆของ ” ร้านขายกล้อง FOTO FILE “เคยได้ยิน ด้วยทำเลที่ตั้งของมาบุญครองรายรอบไปด้วยหลายโรงเรียนมัธยม อาทิเช่นเตรียมอุดม สาธิตจุฬาฯ สาธิตปทุมวัน ในตอนเย็นที่ร้านหลังเลิกเรียนจึงเป็นแหล่งรวมของเกรียนสายกล้องเดินกันฝักไฝ่ แค่ได้เดินมาดูกล้อง มาอ่านป้ายส้มบรรยายสรรพคุณก็มีรอยยิ้มกลับไปแทบทุกราย เพราะเรามีความคิดที่ว่าน้องๆเหล่านี้แหละในวันข้างหน้าเมื่อเขามีงานมีการทำ หาเงินได้ ใช้เงินเป็น เขาจะกลับมาเป็นลูกค้าที่แข็งแรงของเรา
แล้วเมื่อไรจะได้กินน้ำแดง
การที่หลังเลิกเรียนแล้วเดินมาดูกล้องของน้องเหล่านี้ สิ่งนึงที่เป็นอัตลักษณ์ของเด็กเหล่านี้คือ ตัวมีกลิ่นเหงื่อ เสื้อยับๆ และคอแห้งกระหายน้ำจากการที่เดินมาหรือบางคนก็เล่นบอลเล่นบาสกับเพื่อนมาบ้างแล้ว ทีนี้พอมาเข้าร้านกล้องเล็กๆรวมกันหลายๆคนจากหลายโรงเรียนมันก็เป็นเหมือนสังคมเล็กๆในร้านกล้องไปโดยปริยาย
ในยุคนั้นการที่จะหาเครื่องดื่มในมาบุญครองสักแก้วดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากสำหรับน้องๆเหล่านี้เพราะอัตราค่าตัวของเครื่องดื่มดับกระหายนับว่าสูงและยิ่งเก็บเงินหยอดกระปุกซื้อกล้องสักตัวในฝันนั้นแสนยาก ด้วยความที่ว่าเครื่องดื่มชนิดเดียวที่เรามีเสิร์ฟในตอนนั้นมีเพียงแค่กาแฟหอมๆจากเครื่องชงกาแฟที่ทันสมัยในยุคนั้น เราเลยเอ่ยปากชวนน้องๆว่า เฮ๊ยน้องกินกาแฟหรือเปล่า?คำตอบที่สวนลอยลมกลับมาคือ ไม่ละครับผมไม่กินกาแฟ พี่มีน้ำแดงไหมครับ? เออเฮ๊ยเด็กน้อยไม่กินกาแฟ มันจะกินน้ำแดงจะมีใครรู้บ้างว่า”น้ำแดง” ไอ้ที่น้องร้องขอในวันนั้น มันผสมยากล่อมประสาทเข้าไปด้วย แต่เป็นยากล่อมประสาทที่ออกฤทธิ์ช้าแต่ออกฤทธิ์ได้ยาวนาน ขอบคุณครับเกรียน
ติดตาม EP ต่อไปได้ที่ : Fotofile หรือ Fanpage Fotofile
Source : Moddmbk
